اهداف: سندرم پیش از قاعدگی، تجربه برخی علایم جسمی و روانی به‌صورت دوره‌ای در روزهای پایانی چرخه قاعدگی است که در پاره‌ای از زنان بسیار ناتوان‌کننده بوده و با عملکرد شغلی، اجتماعی و روابط خانوادگی آنان تداخل می‌یابد. هدف از انجام این مطالعه بررسی شیوع سندرم پیش از قاعدگی و برخی عوامل مرتبط با آن بود.
روش‌ها: این مطالعه مقطعی مبتنی بر جمعیت بین سال‌های 1388 تا 1390 در جامعه زنان 18 تا 45ساله ایران انجام شد. 1200 نمونه آماری به روش نمونه‌گیری خوشه‌ای طبقه‌بندی‌شده سهمیه‌ای، برمبنای سهم متناسب با جمعیت، انتخاب شدند. پرسش‌نامه مورد استفاده مبتنی بر استاندارد کالج زنان و مامایی آمریکا بود. از نرم‌افزار آماری SPSS 15 و آزمون‌های مجذور کای و رگرسیون لجستیک در تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شد.
یافته‌ها: 52/9% نمونه‌ها مبتلا به سندرم پیش از قاعدگی و 34/5% مبتلایان به این سندرم، دچار فرم شدید این بیماری بودند. ارتباط آماری معنی‌داری بین سن، سطح تحصیلات و شغل افراد و ابتلا به سندرم پیش از قاعدگی وجود داشت اما بین ابتلا به این سندرم و وضعیت تاهل و تعداد زایمان ارتباط آماری معنی‌داری مشاهده نشد. متغیرهای گروه سنی و تحصیلات قابلیت پیش‌گویی سندرم پیش از قاعدگی را داشتند (0/05>p).
نتیجه‌گیری: بیش از نیمی از دختران و زنان در سنین باروری مبتلا به سندرم پیش از قاعدگی هستند و این عارضه در سنین بالاتر و افراد با تحصیلات بیشتر شایع‌تر است.

واژه‌های کلیدی: سندرم پیش از قاعدگی، قاعدگی، باروری، زنان ایرانی

متن کامل [PDF 297 kb]   (5817 دریافت)