اهداف: با توجه به ماهیت بیماری مولتیپل­اسکلروزیس، این بیماران همواره در تعاملات و ارتباطات بین­فردی خود دارای مشکلاتی بوده ­اند از این رو در این پژوهش به بررسی اثربخشی درمان راه­حل­محور به شیوه­ی گروهی بر مشکلات بین­فردی مبتلایان به مولتیپل­اسکلروزیس پرداخته شد.
روش­ ها: روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون و گروه کنترل بود. تعداد 40 بیمار عضو انجمن ام­اس مشهد به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شدند. گروه آزمایش مداخله درمان گروهی راه حل محور را دریافت کردند و گروه آزمایش در فهرست انتظار قرار داشتند. از مقیاس مشکلات بین فردی بارخام، هاردی و استارتاپ برای جمع­آوری داده مورد استفاده قرار گرفت. داده­های به دست آمده از طریق تحلیل کوواریانس تک متغییره به وسیله نرم افزار spss 23 مورد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته­ ها: با توجه به میانگین مشکلات بین‌فردی گروه آزمایش نسبت به میانگین گروه کنترل، روان­درمانی راه­ حل­ محور گروهی موجب کاهش مشکلات­ بین‌فردی درگروه آزمایش شده است(0/001>p و 31/81=F). این میزان تأثیر برابر با 69/0 بود.
نتیجه ­گیری: روان­ درمانی راه­ حل­ محور گروهی با توجه به نگاه غیر آسیب شناسانه و رویکردی با عاملیت ارتباطی می تواند منجر به حل مشکلات بین ­فردی در مبتلایان به مولتیپل اسکلروزیس شود.