اهداف: Myostatin و MEF-2C در تغییرات عضلانی مرتبط با مشکلات استخوانی نقش دارند. هدف پژوهش حاضر تعیین اثر سه روش درمانی، تمرین، ازن و سلول‌های بنیادی بر بیان ژن MEF-2C و سطوح Myostatin بافت عضله رانی در مدل موش‌های آرتروزی بود. 
مواد و روش ها: پژوهش حاضر از نوع تجربی بوده است. بدین منظور 63 سر موش نر (میانگین سنی 8 تا 12 هفته و میانگین وزنی 250 تا 300 گرم) به طور تصادفی به نُه گروه شامل دو گروه کنترل ـ سالم و بیمار ـ استئوآرتریت و هفت گروه مداخله موش‌های بیمار ـ استئوآریت شامل، سالین، تمرین، اُزن‌تراپی، MSCs ،MSCs ـ اُزن‌تراپی، تمرین ـ اُزن‌تراپی و تمرین ـ MSCs تقسیم شدند. استئوآرتریت با روش جراحی به موش‌ها القا شد. برنامه تمرینی شامل سی دقیقه دویدن روی ترمیل بدون شیب و سرعت 16 متر در دقیقه بود. 106سلول بر کیلوگرم به موش‌ها تزریق شد. ازن در خط مفصلی تیپوفمورال زانو و با غلظت 20µg/ml تزریق شد. سنجش سطوح بافتی Myostatin با کیت الایزا و بیان ژن MEF-2C به روش Real time PCR انجام شد. 
یافته ها: گروه‌های سلول + تمرین، تمرین + ازن و سلول + ازن موجب یک افزایش معنی‌دار در بیان ژن MEF-2C و یک کاهش معنی‌دار در سطوح Myostatin عضله رانی در مقایسه با گروه‌های سلول، تمرین و ازن شدند (P<0/05). در گروه تمرین + سلول این تغییرات مشهودتر بود. 
نتیجه گیری: نتایج نشان داد ترکیبی از تمرین و سلول با افزایش در بیان ژن MEF-2C و کاهش در سطوح Myostatin عضله رانی احتمالاً می‌تواند اثرات مفیدی بر عوامل تحریکی و مهاری تعاملات بین عضله و استخوان در مدل موش‌های آرتروزی داشته و در نتیجه خطرات تحلیل و ضعف عضلات ناشی از عوارض آرتروز را کاهش دهد.