دوره 10، شماره 1 - ( جلد-1 1383 )
جلد 10 شماره 1 صفحات 9-5 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Fouroghipour M, Hasssan Abadi H, Amiri H, Sassan Nezhad Z. The survey of clinical presentation relationship with Electrodiagnostic findings in patients with carpaltunnel syndrome. Intern Med Today 2004; 10 (1) :5-9
URL: http://imtj.gmu.ac.ir/article-1-252-fa.html
URL: http://imtj.gmu.ac.ir/article-1-252-fa.html
فروغی پور محسن، حسن آبادی حسین، امیری حسین، ساسان نژاد زهرا. بررسی رابطه علائم بالینی با یافته‌های الکترودیاگنوستیک در بیماران مبتلا به سندرم تونل مچ دست. طب داخلی روز. 1383; 10 (1) :5-9
چکیده: (13776 مشاهده)
زمینه و هدف: سندرم تونل مچ، شایعترین نوروپاتی فشاری در اعصاب محیطی و از علل شایع اختلال در فعالیتهای روزانه بسیاری از بیماران می‌باشد. مطالعات الکترودیاگنوستیک، ابزار قابل اعتمادی برای ارزیابی اختلال عصب مدین می‌باشند. مطالعه حاضر با هدف بررسی رابطه علائم بالینی با یافته‌های الکترودیاگنوستیک در بیماران مبتلا به سندرم تونل مچ دست انجام شد.
روش بررسی: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، 70 بیمار مبتلا به سندرم تونل مچ که در سالهای 82-1381 به درمانگاه اعصاب بیمارستان قائم مشهد و مرکز الکترودیاگنوستیک بیمارستان امام رضا (ع) مشهد مراجعه کردند، مورد مطالعه و بررسی قرار گرفتند؛ در این تحقیق سن، جنس، شکایات بالینی اصلی (پاراستزی، خواب‌رفتگی، درد، ضعف) و علائم فیزیکی مثبت (آزمونهای تینل و فالن) و اختلال حس در مسیر عصب مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات به دست آمده، با استفاده از آزمونهای آماری t و Chi-Square مورد تحلیل قرار گرفتند.
یافته‌ها: 63 نفر از بیماران مورد مطالعه مرد و 7 نفر زن بودند. میانگین سنی بیماران 3/12±2/48 سال بود. شایعترین شغل بیماران زن خانه‌داری (73%) بود؛ 10% از بیماران سابقه خانوادگی مثبت داشتند. در 8/15% از بیماران، علل مستعدکننده شناخته‌شده وجود داشت که دیابت قندی غیروابسته به انسولین شایعترین آنها بود. درد، پارستزی و خواب‌رفتگی در مسیر عصب مدین شایعترین شکایت بیماران بود که ارتباط معنی‌داری بین وجود این علائم و شدت بیماری وجود نداشت (05/0P>). در 37% از بیماران درگیری طرف راست، در 4/11% درگیری طرف چپ و در 4/51% درگیری دو طرفه وجود داشت. تست فالن در 9/92% مثبت و تست تنیل در 1/97% از افراد مثبت بود. در 9/21% از افراد، ضعف و آترونی ناحیه تنار وجود داشت؛ ارتباط بین این یافته‌های بالینی (ضعف و آتروفی) و شدت بیماری معنی‌دار بود (05/0P<). بر اساس آزمونهای الکترودیاگنوستیک، 4/21% از بیماران مبتلا به نوع خفیف، 9/32% مبتلا به نوع متوسط و 7/45% مبتلا به نوع شدید بیماری بودند.
نتیجه‌گیری: بررسی الکترودیاگنوستیک می‌تواند در تشخیص زودرس سندرم تونل مچ حتی قبل از بروز علائم بالینی مفید باشد؛ به همین دلیل توصیه می‌شود به منظور جلوگیری از عوارض شدید در بیمار مشکوک به سندرم تونل مچ، از ابتدای امر آزمونهای الکترودیاگنوستیک انجام شود.
واژه‌های کلیدی: سندرم تونل مچ، علائم بالینی، آزمونهای الکترودیاگنوستیک
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |