اهداف تجویز داروهای مخدر روی بروز فرایندهای اضطرابی اثرات متناقضی دارند، ولی تأثیر حاد و مزمن آن روی تفاوت رفتاری در فرایند وابستگی و ترک در شرایط انزوای اجتماعی کاملاً آشکار نیست. این پژوهش با هدف بررسی تأثیر قطع حاد و مزمن درون‌بطنی ـ مغزی مرفین سولفات بر رفتار ترس و اضطراب در رت‌های نر پرورش‌یافته در شرایط انزوای اجتماعی می‌پردازد. 
مواد و روش ها در این مطالعه تجربی از ۳۲ سر موش صحرایی نر ویستار ۲۱‌روزه گرفته‌شده از شیر استفاده شد که به دو گروه دریافت‌کننده سالین (کنترل) و مرفین تقسیم شدند، سپس این گروه‌ها به دو زیرگروه حاد و مزمن تقسیم شدند که در شرایط انزوای اجتماعی پرورش یافتند. موش‌های مصرف حاد، روزانه ۱۰ میکروگرم بر کیلوگرم محلول سولفات مرفین را به صورت درون‌بطنی ـ مغزی به مدت ۱۰ روز دریافت کردند و در موش‌های مزمن دوره تزریق ۶۰‌روزه بود. موش‌ها پس از پایان دوره وابستگی با قطع مصرف به مدت پنج روز ترک داده شدند و میزان اضطراب آن‌ها توسط پلاس ماز اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از نسخه ۱۶ نرم‌افزار آماری SPSS، آزمون آماری تحلیل واریانس یک‌طرفه و تعقیبی توکی و تی زوجی تجزیه و تحلیل شدند.
یافته ها نتایج این بررسی نشان می‌دهد درصد، زمان و تعداد ورود به بازوی باز در موش‌های پرورش‌یافته در شرایط انزوای اجتماعی در زمان وابستگی و پنج روز پس از ترک، در گروه‌های حاد و مزمن به طور معناداری نسبت به گروه کنترل کاهش یافته است (P<۰/۰۰۱) و میزان اضطراب افزایش یافته است. همچنین یافته‌ها نشان می‌دهد به طور کلی میزان بروز اضطراب در گروه‌های مصرف مزمن نسبت به گروه‌های مصرف حاد پس از ترک بیشتر بوده است.
نتیجه گیری یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد قطع مصرف مرفین در شرایط انزوای اجتماعی می‌تواند موجب افزایش بروز رفتار اضطرابی در موش‌های صحرایی شود. بنابراین حالات عاطفی منفی همراه با ترک حاد و مزمن مرفین به رفتارهای شبه‌اضطرابی منجر می‌شود.