دوره 28، شماره 3 - ( تابستان 1401 )
جلد 28 شماره 3 صفحات 381-366 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Amirsardari B, Saremi A, Malekipouya M. The Effect of an Incremental Training Rehabilitation Period on the Serum Levels of Pentraxin-3 and Osteoprotegerin in Rats With Myocardial Infarction. Intern Med Today 2022; 28 (3) :366-381
URL: http://imtj.gmu.ac.ir/article-1-3871-fa.html
URL: http://imtj.gmu.ac.ir/article-1-3871-fa.html
امیرسرداری بابک، صارمی عباس، ملکی‌پویا محمد. تأثیر یک دوره بازتوانی ورزشی فزآینده بر سطوح سرمی پنتراکسین-3 و استئوپروتگرین موش‌های صحرایی با سکته قلبی. طب داخلی روز. 1401; 28 (3) :366-381
بابک امیرسرداری1 
، عباس صارمی2 ، محمد ملکی‌پویا* 3
، عباس صارمی2 ، محمد ملکی‌پویا* 3
1- گروه تربیت بدنی، دانشکده علوم ورزشی، واحد بروجرد، دانشگاه آزاد اسلامی، بروجرد، ایران.
2- گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اراک، اراک، ایران.
3- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، واحد پورفسور حسابی تفرش، دانشگاه آزاد اسلامی، تفرش، ایران. ،malekipooya@iautb.ac.ir
2- گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اراک، اراک، ایران.
3- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، واحد پورفسور حسابی تفرش، دانشگاه آزاد اسلامی، تفرش، ایران. ،
چکیده: (946 مشاهده)
اهداف فعال‌شدن فرایندهای التهابی بلافاصله پس از انفارکتوس میوکارد ضروری است؛ اما اگر بیش از حد ادامه یابد می‌تواند وقوع سکته قلبی را تسهیل کند. باتوجه‌به اثرات مثبت تمرینات ورزشی بر مسیرهای التهابی و کاهش آن، به نظر می‌رسد در بهبود وضعیت بیماران سکته قلبی نقش مهمی برعهده داشته باشد. بر این اساس، تحقیق حاضر به‌بررسی تأثیر یک دوره بازتوانی ورزشی فزآینده بر سطوح سرمی پنتراکسین-3 و استئوپروتگرین موش‌های صحرایی انفارکته انجام شد.
مواد و روش ها در این مطالعه تجربی کنترل‌شده با گروه کنترل 36 سر موش صحرایی نژاد ویستار (8 هفته‌ای با وزن 26±210 گرم) به‌طور تصادفی به 3 گروه سالم، انفارکتوس میوکارد و انفارکته-بازتوانی ورزشی فزآینده تقسیم شدند. سپس انفارکتوس میوکارد با استفاده از 2 تزریق زیرجلدی ایزوپروترونول (150 میلی‌گرم/کیلوگرم) به فاصله 24 ساعت در گروه‌های انفارکته القا شد. گروه‌های مداخله برای یک جلسه تحت تمرین استقامتی فزآینده (تردمیل با سرعت 10 متر/دقیقه و زمان 20 دقیقه شروع و به سرعت 18 متر/دقیقه و زمان 50 دقیقه رسید) قرار گرفتند. سپس بلافاصله بعد از مداخله، سطوح سرمی PTX3 و OPG به‌روش الایزا بررسی شد. برای تحلیل داده‌ها از آزمون آنووا یک‌‌طرفه و تعقیبی توکی در سطح معناداری 0/05>P استفاده شد.
یافته ها نتایج آزمون نشان داد القای انفارکتوس قلبی منجر به افزایش معنا‌دار شاخص‌های موردمطالعه شد (0001/P=0). همچنین بازتوانی ورزشی فزآینده منجر به کاهش معنا‌دار (04/P=0 و 01/P=0) سطوح سرمی PTX3 و OPG نمونه‌ها نسبت به گروه انفارکتوس میوکارد شد.
نتیجه گیری مطالعه حاضر نشان داد بازتوانی ورزشی فزآینده با کاهش نشان‌گر‌های التهابی می‌تواند نقش مهمی در بهبود وضعیت بیماران انفارکته قلبی داشته باشد.
مواد و روش ها در این مطالعه تجربی کنترل‌شده با گروه کنترل 36 سر موش صحرایی نژاد ویستار (8 هفته‌ای با وزن 26±210 گرم) به‌طور تصادفی به 3 گروه سالم، انفارکتوس میوکارد و انفارکته-بازتوانی ورزشی فزآینده تقسیم شدند. سپس انفارکتوس میوکارد با استفاده از 2 تزریق زیرجلدی ایزوپروترونول (150 میلی‌گرم/کیلوگرم) به فاصله 24 ساعت در گروه‌های انفارکته القا شد. گروه‌های مداخله برای یک جلسه تحت تمرین استقامتی فزآینده (تردمیل با سرعت 10 متر/دقیقه و زمان 20 دقیقه شروع و به سرعت 18 متر/دقیقه و زمان 50 دقیقه رسید) قرار گرفتند. سپس بلافاصله بعد از مداخله، سطوح سرمی PTX3 و OPG به‌روش الایزا بررسی شد. برای تحلیل داده‌ها از آزمون آنووا یک‌‌طرفه و تعقیبی توکی در سطح معناداری 0/05>P استفاده شد.
یافته ها نتایج آزمون نشان داد القای انفارکتوس قلبی منجر به افزایش معنا‌دار شاخص‌های موردمطالعه شد (0001/P=0). همچنین بازتوانی ورزشی فزآینده منجر به کاهش معنا‌دار (04/P=0 و 01/P=0) سطوح سرمی PTX3 و OPG نمونه‌ها نسبت به گروه انفارکتوس میوکارد شد.
نتیجه گیری مطالعه حاضر نشان داد بازتوانی ورزشی فزآینده با کاهش نشان‌گر‌های التهابی می‌تواند نقش مهمی در بهبود وضعیت بیماران انفارکته قلبی داشته باشد.
نوع مطالعه: پژوهشی |
موضوع مقاله:
علوم پايه پزشكي
دریافت: 1400/12/4 | پذیرش: 1401/4/1 | انتشار: 1401/4/10
دریافت: 1400/12/4 | پذیرش: 1401/4/1 | انتشار: 1401/4/10
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |