دوره 24، شماره 4 - ( پاییز 1397 )                   جلد 24 شماره 4 صفحات 276-270 | برگشت به فهرست نسخه ها

XML English Abstract Print


1- گروه آموزشی زیست شناسی، واحد علوم و تحقیقات فارس، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
2- مرکز تحقیقات سوختگی و ترمیم زخم ، دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران ، davood_mehrabani@yahoo.com
3- گروه آموزشی زیست شناسی، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
4- مرکز تحقیقات لاپاروسکوپی، بخش جراحی دانشگاه علوم پزشکی شیراز، شیراز، ایران
چکیده:   (3891 مشاهده)

اهداف: میلیونها نفر در جهان از روانگردانهایی نظیر حشیش استفاده مینمایند. سلولهای مزانشیمی مغز استخوان دارای کاربردهای فراوانی در مهندسی بافت و پزشکی ترمیمی میباشند. لذا این مطالعه با هدف بررسی تاثیر عصارهی حشیش بر توان تمایزی سلولهای بنیادی مغز استخوان موشهای صحرایی نر بالغ به بافت چربی انجام گردید.
مواد و روشها: در این مطالعه تجربی، سلول‏های بنیادی مغز استخوان موش صحرایی نر توسط فلاشینگ جداسازی و با بررسی مورفولوژی و روشRT-PCR با بررسی مارکرهای سطحی CD34 و CD45 و ژنهای مربوط به CD73 و CD90 هویت مزانشیمی آنها تایید و جهت بررسی توان تمایزی آنها به سلولهای چربی در شرایط تیمار با حشیش نمونههای سلولی در معرض مقادیر30 تا 6000ng,ml حشیش قرار داده شدند و با استفاده از روش MTT دوز ng 100 انتخاب و پتانسیل تمایزی آدیپوژنیک سلولهای تیمار یافته به کمک رنگ‏آمیزی اویل رد مورد بررسی قرار گرفت و نتایج با استفاده از آزمونهای ANOVA و توکی آنالیز گردیدند.
یافتهها: نتایج نشان داد، سلولهای استخراج شده در فلاسکها غیرچسبنده بودند و از پاساژ یک به بعد تکثیر آنها سرعت بیشتری یافته و در پاساژ سوم سلولها دوکی شکل شدند و با انجام RT-PCR حضورCD73 و CD90 و عدم حضور CD34 و CD45 نمایان گردیدند. تیمار با حشیش، تغییری در شکل سلولهای بنیادی ایجاد نکرده و بعد از  10 روز قرارگیری در معرض محیط آدیپوژنیک ضمن افزایش زندهمانی، سیتوپلاسم آنها از چربی انباشته گردید.
نتیجهگیری:  نتایج این بررسی نشان داد که حشیش بر تمایز سلولهای بنیادی مزانشیمی مغز استخوان به سلول‏های چربی دارای تاثیر مثبت می‏باشد.
 

متن کامل [PDF 522 kb]   (1683 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشی | موضوع مقاله: فيزيولوژی پزشکی
دریافت: 1396/12/4 | پذیرش: 1397/5/6 | انتشار: 1397/6/31

بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.