اهداف: ونوگرافی تشدید مغناطیسی براساس تصویربرداری پذیرفتاری مغناطیسی از دی‌اکسی‌هموگلوبین وریدها به‌عنوان ماده کنتراست ذاتی استفاده می‌کند. اختلاف پذیرفتاری مغناطیسی بین دی‌اکسی‌هموگلوبین، اکسی‌هموگلوبین و پارانشیم، کنتراست وریدی بی‌نظیری می‌دهد. هدف از این مطالعه، بررسی سکانس‌های مختلف تصویربرداری تشدید مغناطیسی و تصویربرداری پذیرفتاری مغناطیسی برای نمایش ترومبوز سینوس‌های وریدی بود.

مواد و روش‌ها: این مطالعه مقطعی‌، در مرکز تصویربرداری پزشکی شفا در شهر اصفهان از مرداد 1392 تا شهریور 1393 انجام شد و 12 بیمار مبتلا ‌به ترومبوز سینوس‌های وریدی با استفاده از تصویربرداری تشدید مغناطیسی، تصویربرداری پذیرفتاری مغناطیسی و ونوگرافی تشدید مغناطیسی با کنتراست فازی آنالیز شدند.

یافته‌ها: در همه بیماران، ترومبوز سینوس ساژیتال فوقانی‌، سینوس‌های عرضی و سیگموئید تحت حاد به‌طور موفقیت‌آمیزی در تصویر‌برداری پذیرفتاری مغناطیسی نمایش داده‌ شد. فقط در یک مورد، ترومبوز سینوس‌های عرضی و سیگموئید چپ و ورید ژوگولار چپ در مرحله زمانی تحت حاد در تصاویر وزنی T1 قابل تشخیص بود. ترومبوز سینوس‌های وریدی تحت حاد در تصاویر وزنی T2 در 6 بیمار قابل تشخیص بود. ونوگرافی تشدید مغناطیسی با کنتراست فازی ترومبوز سینوس‌های وریدی حاد و تحت حاد را در همه بیماران نشان داد.

 نتیجه‌گیری: تصویربرداری پذیرفتاری مغناطیسی، ارزش تشخیصی بالایی در نمایش ترومبوز سینوس ساژیتال فوقانی، سینوس‌های عرضی و سیگموئید تحت حاد دارد.