اهداف: افزایش هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c)، نشانه کنترل نامناسب گلوکز در افراد دیابتی است. شواهد نشان می‌دهد کاهش میزان HbA1c از عوارض درازمدت دیابت پیشگیری می‌نماید. هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر 8 هفته تمرین متناوب هوازی بر HbA1c و شاخص مقاومت به انسولین در زنان مبتلا به دیابت نوع دو بود.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه نیمه‌تجربی در سال 1391، 30 زن مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه‌کننده به کلینیک دیابت بیمارستان گلستان اهواز به‌روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شده و به‌طور تصادفی به دو گروه 15نفری تجربی و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرین متناوب هوازی شامل رکاب‌زدن روی دوچرخه کارسنج با شدت 80-65% حداکثر توان، سه روز در هفته به‌مدت 8 هفته بود. نمونه‌های خونی قبل و بعد از جلسات تمرین در حالت ناشتا از همه آزمودنی‌ها گرفته شد. داده‌ها توسط آزمون T وابسته و آزمون تحلیل کوواریانس و به‌کمک نرم‌افزار SPSS 17 مورد تحلیل قرار گرفتند.

یافته‌ها: کاهش مقادیر HbA1c و گلوکز ناشتا به‌دنبال 8 هفته تمرین متناوب هوازی در گروه تجربی معنی‌دار نبود (05/0p>)، اما انسولین سرم و مقاومت به انسولین به‌شکل معنی‌داری کاهش داشت (05/0p<). بین مقادیر HbA1c و گلوکز ناشتا در گروه تجربی و کنترل تفاوت معنی‌داری مشاهده نشد، ولی بین مقادیر انسولین سرم و مقاومت به انسولین در دو گروه تفاوت معنی‌دار وجود داشت (05/0p<).

نتیجه‌گیری: تمرین متناوب هوازی به‌مدت 8 هفته با شدت فزاینده در زنان دیابتی نوع دو، بر میزان انسولین سرم و شاخص مقاومت به انسولین تاثیر دارد، اما بر میزان HbA1c و گلوکز خون ناشتا تاثیر چندانی ندارد.