اهداف: مطالعات متعدد بیانگر سطوح بالای ناگویی خُلقی و رفتارهای تکانشی در افراد مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی است. هدف مطالعه حاضر، مقایسه جنبه‌های ناگویی خُلقی و رفتارهای تکانشی در بیماران مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی و افراد عادی بود.

مواد و روش‌ها: در این مطالعه علّی-مقایسه‌ای در سال 1395، 30 بیمار مرد مبتلا به اختلال اسکیزوفرنی بستری در بیمارستان روان‌پزشکی رازی تبریز به‌صورت نمونه‌گیری تصادفی ساده و 30 نفر از دانشجویان دانشگاه تبریز به‌صورت در دسترس انتخاب شده و در 2 گروه قرار گرفتند. ابزار پژوهش، مقیاس ناگویی خُلقی تورنتو و مقیاس تکانشگری بارت بود. داده‌ها به‌کمک نرم‌افزار SPSS 20 و با استفاده از آزمون‌های T مستقل، مجذور کای، تحلیل واریانس چندمتغیری (مانوا) و آزمون تعقیبی LSD تجزیه و تحلیل شدند.

یافته‌ها: میانگین نمرات گروه بیماران اسکیزوفرنیک در ناگویی خُلقی و مولفه‌های آن (اختلال در توصیف احساس، اختلال در تشخیص احساس و تفکر معطوف به سطح) و همچنین در رفتارهای تکانشی و مولفه‌های آن (تکانشگری شناختی، تکانشگری حرکتی و بی‌برنامگی) به‌صورت معنی‌داری از گروه عادی بیشتر بود (05/0p<).

نتیجه‌گیری: بیماران اسکیزوفرنیک در مقایسه با افراد عادی سطوح بالایی از ناگویی خُلقی و رفتارهای تکانشی را نشان می‌دهند.