دوره 23، شماره 4 - ( پاییز 1396 )
جلد 23 شماره 4 صفحات 292-285 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Khosravi N, Fatahi F, Ramezankhani A. Comparison the Effect of Two Exercise Training Protocols (Aerobic and Resistance Exercises) on Levels of Interleukin-10, C-Reactive Protein (CRP) and Insulin Rresistance Index in Women with Type 2 Diabetes. Intern Med Today 2017; 23 (4) :285-292
URL: http://imtj.gmu.ac.ir/article-1-2668-fa.html
URL: http://imtj.gmu.ac.ir/article-1-2668-fa.html
خسروی نیکو، فتاحی فهیمه، رمضان خانی اعظم. مقایسه تاثیر دو نوع پروتکل تمرینی (هوازی و مقاومتی) بر سطوح اینترلوکین-10، پروتئین واکنشگر C و شاخص مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو. طب داخلی روز. 1396; 23 (4) :285-292
نیکو خسروی* 
1، فهیمه فتاحی1 ، اعظم رمضان خانی2
1، فهیمه فتاحی1 ، اعظم رمضان خانی2
1- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه الزهرا(س)، تهران، ایران
2- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
2- گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
چکیده: (4462 مشاهده)
اهداف: التهاب مزمن در بدن می‌تواند محرکی برای مقاومت به انسولین و دیابت نوع دو باشد. پروتئین واکنشگر C (CRP) شاخصی از التهاب سیستمیک و اینترلوکین-10 یکی از مهم‌ترین سایتوکاین‌های ضدالتهابی است. هدف تحقیق حاضر، مقایسه تاثیر دو نوع پروتکل تمرینی (هوازی و مقاومتی) بر سطوح اینترلوکین-10، CRP و شاخص مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو بود.
مواد و روش‌ها: در این پژوهش نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون در سال 1394، 24 زن مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه‌کننده به مراکز کنترل دیابت شهر تهران به‌روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شده و به‌طور تصادفی به سه گروه 8نفری؛ تمرین هوازی، تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. تمرینات در گروه هوازی با 65-50% حداکثر اکسیژن مصرفی و در گروه مقاومتی با شدت 70-60% یک تکرار بیشینه به‌مدت 10 هفته انجام شد. قبل و بعد از تمرینات، شاخص‌های آنتروپومتریک و نمونه‌های خونی آزمودنی‌ها مورد ارزیابی قرار گرفت. داده‌ها به‌کمک نرم‌افزار SPSS 20 و توسط آزمون آنالیز واریانس با اندازه‌های تکراری تحلیل شدند.
یافته‌ها: پس از 10 هفته، سطوح اینترلوکین-10 در گروه‌های هوازی و مقاومتی افزایش معنی‌دار و سطوح انسولین، گلوکز ناشتا و شاخص مقاومت به انسولین کاهش معنی‌دار یافت، ولی غلظت CRP و درصد چربی بدن تنها در گروه تمرین مقاومتی کاهش معنی‌دار داشت (05/0p<).
نتیجه‌گیری: هر دو نوع تمرین مقاومتی و هوازی موجب بهبود سطوح گلوکز ناشتا، انسولین، شاخص مقاومت به انسولین و افزایش سطح اینترلوکین-10 در زنان دیابتی نوع دو می‌شود. همچنین تمرین مقاومتی در این افراد میزان CRP را کاهش می‌دهد.
مواد و روش‌ها: در این پژوهش نیمه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون در سال 1394، 24 زن مبتلا به دیابت نوع دو مراجعه‌کننده به مراکز کنترل دیابت شهر تهران به‌روش نمونه‌گیری تصادفی انتخاب شده و به‌طور تصادفی به سه گروه 8نفری؛ تمرین هوازی، تمرین مقاومتی و کنترل تقسیم شدند. تمرینات در گروه هوازی با 65-50% حداکثر اکسیژن مصرفی و در گروه مقاومتی با شدت 70-60% یک تکرار بیشینه به‌مدت 10 هفته انجام شد. قبل و بعد از تمرینات، شاخص‌های آنتروپومتریک و نمونه‌های خونی آزمودنی‌ها مورد ارزیابی قرار گرفت. داده‌ها به‌کمک نرم‌افزار SPSS 20 و توسط آزمون آنالیز واریانس با اندازه‌های تکراری تحلیل شدند.
یافته‌ها: پس از 10 هفته، سطوح اینترلوکین-10 در گروه‌های هوازی و مقاومتی افزایش معنی‌دار و سطوح انسولین، گلوکز ناشتا و شاخص مقاومت به انسولین کاهش معنی‌دار یافت، ولی غلظت CRP و درصد چربی بدن تنها در گروه تمرین مقاومتی کاهش معنی‌دار داشت (05/0p<).
نتیجه‌گیری: هر دو نوع تمرین مقاومتی و هوازی موجب بهبود سطوح گلوکز ناشتا، انسولین، شاخص مقاومت به انسولین و افزایش سطح اینترلوکین-10 در زنان دیابتی نوع دو می‌شود. همچنین تمرین مقاومتی در این افراد میزان CRP را کاهش می‌دهد.
چکیده گسترده انگلیسی [HTML 27 KB] (127 دریافت)
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |